Shkencëtarët zbuluan se si njerëzimi shmangu zhdukjen – në një moment bota kishte vetëm 1300 banorë
Rreth 900 mijë vjet më parë, njerëzimi pothuajse u zhdukën. Sipas rezultateve të një studimi gjenomik të botuar vitin e kaluar, paraardhësit e njeriut modern u reduktuan në një popullsi prej mezi 1300 individësh, gjë që na solli në prag të shkatërrimit. Tani, hulumtimi i ri ka treguar se në atë kohë ka ndodhur një migrim masiv i njerëzve nga Afrika, shkruan sciencealert.
Është shumë e vështirë të rindërtosh migrimet e njerëzve të lashtë nga Afrika në Evropë dhe Azi. Dëshmia më e mirë që kemi konsiston në gjetjet e pakta të artefakteve të eshtrave dhe gurëve, të cilat janë të vështira për t’u njohur. Dy studime të fundit kanë lidhur migrimin njerëzor me të ashtuquajturën pengesë gjenetike (një periudhë kur popullsia bie ndjeshëm, e ndjekur nga një rikuperim gradual).
Një studim, duke analizuar gjenomin e njeriut, zbuloi se një “fyt i ngushtë” rreth 900 mijë vjet më parë shkaktoi humbjen e diversitetit gjenetik, dhe një tjetër, i botuar disa javë më vonë, pas studimit të vendeve arkeologjike në Euroazi, e daton “fytin e ngushtë” në 1.1 milion vjet më parë.
Për shkak të ndryshimit 200 mijë vjeçar në datimin e “grykës së ngushtë” ishte e vështirë të përcaktohej se cila ngjarje klimatike shkaktoi ose kontribuoi në rënien e përkohshme të numrit të njerëzve. Prandaj, gjeologët Giovanni Muttoni nga Universiteti i Milanos dhe Dennis Kent nga Universiteti i Kolumbisë u përpoqën të përcaktonin më saktë se kur filloi rënia e popullsisë.
Së pari, ata ri-analizuan të dhënat e vendbanimeve të hershme të hominidëve në të gjithë Euroazinë dhe gjetën një grup vendesh që mund të datohen në mënyrë të besueshme në 900 mijë vjet më parë. Ata krahasuan gjetjet e tyre me të dhënat e sedimenteve detare, në të cilat provat e ndryshimeve klimatike janë ruajtur përmes izotopeve të oksigjenit.
Raportet e oksigjenit në shtresat e sedimentit tregojnë nëse klima në kohën e depozitimit të mineraleve ishte më e ngrohtë apo më e ftohtë. Të dhënat gjenomike dhe datimi i vendeve të hominideve treguan se pengesa dhe migrimi ndodhën në të njëjtën kohë.
Gjatë tranzicionit të mesëm të Pleistocenit, niveli global i oqeanit ra, dhe Afrika dhe pjesë të Azisë u prekën nga thatësira. Hominidet që jetonin në Afrikë në atë kohë u përballën me kushte të vështira jetese dhe mungesë të ushqimit dhe ujit. Për fat të mirë, me rënien e nivelit të detit, rrugët tokësore për në Euroazi u bënë më të qasshme dhe njerëzit e lashtë shkuan në kërkim të zonave më të mira, gjë që i shpëtoi.
“Ne besojmë se thatësirat gjatë fazës së izotopit detar 22 që shkaktuan përhapjen e savanës dhe zonave të thata në pjesën më të madhe të Afrikës kontinentale i shtynë popullatat e hershme Homo në Afrikë të përshtateshin ose të migronin për të shmangur zhdukjen”, shkruajnë shkencëtarët.
